Waardoor het lijkt alsof ik niet meer besta

Zo van: ik moet nu écht iets schrijven, want anders denkt iedereen die deze blog leest dat ik dood ben. Ik ben een afwezig meisje, een rupsje in een cocon. Zodra het vakantie is, word ik een vlindertje hoor. Het duurt even lange uren, minuten en dagen. De dagen vliegen voorbij, maar gaan ook zo langzaam. Nu vraag je je natuurlijk absoluut niet af waar dat door komt, want iedereen begrijpt dat school de boosdoener is. Dat school gewoon voelt als een baksteen op zand, als honderd kilo op een mier, als een huis op water.

Compleet van de kaart zijn mijn hersens en alle spinsels spinnen nog meer dan normaal. Voor alle medeslachtoffers die ook leiden aan zoiets als een Propedeuse willen halen, you know what I'm talking about. Tenzij je niet van dat ontzettend lompe uitstelgedrag als ik heb vertoond, of een nerd bent, of je tenminste kunt concentreren, of gewoon een iets minder dromerige student dan ik ben. Altijd stel ik mezelf voor als een grandioos slim persoon die alles wel kan scannen als een kassa en vervolgens het goede bedrag eruit kan floepen. Maar uiteindelijk belandt een twee of een drie toch weer op de verkeerde plaats. Pats boem, dat is me een metafoor. 

Ik heb het even helemaal gehad met lesroosters, leraren, studenten, schoolkantine's, chocolademelk voor tien cent, beamers, stoelen en tafels, conciërges en schriften. Om het toetsenbord van mijn laptop niet te vergeten. Ik wil gewoon dat het zomer is en dat ik bij een zwembad kan chillen zonder zorgen. Het fenomeen zonder zorgen bestaat gewoon. Dat weet ik zeker. Het is een kwestie van een schooljaar simpelweg afsluiten en nergens meer aan hoeven denken. Wel jammer dat die Propedeuse er nog niet in zit. Nee, klopt. Dat heb ik al verpest. Onwetende ik die niet normaal de datum van een herkansing kan halen. Wat is mis met me? Soms heb ik nog even Meneer van de Berg nodig die op de middelbare school rondhuppelt. Ja ik ben soms echt nog een brugger hoor. Nul plannen, nul leren, maar lekker makkelijk denken. En daar komt natuurlijk ook nog bij kijken dat ik twijfels heb over alles wat met opleiding en toekomst te maken heeft. Gelukkig heb ik een heel slim vriendje die probably bakken met geld gaat verdienen, dus als ik heel de dag thuis met een poes op schoot schilder is het ook prima. Al zou iets leuks doen niet verkeerd zijn. Ja, hij leest mijn blog. 

Dus oké, dat is wat me nu een beetje bezighoudt. Dat is waardoor het lijkt alsof ik niet meer besta. Ik besta nu inderdaad even iets minder op het internet, maar in real life ben ik gewoon ik hoor. Met een extra portie stress en als sausje extreem veel twijfels. Ik kan niet wachten totdat ik in Frankrijk rondwandel op paadjes waar geen kip te bekennen is. Tijdens zonsondergang op een kleed in het gras zit en 's ochtends in het zwembad spring voor een zogenaamde morning workout. Ja, daar was ik ook nog mee bezig. Ik ben een soort van een paar kilo aangekomen. Met één simpele reden: een vriendje met een rijbewijs betekent een tweemaal weekse McDrive trip. Die gebeurden iets te veel waardoor mijn buikje na tienen 's avonds zo vol zat en geen behoefte meer had aan verteren. De regel 'na acht uur niet meer eten' is ingegaan. Het lukt nog niet helemaal, maar alles is beter dan een chili chicken burger van mijn favoriete fastfood keten. Oh, McDonalds, it's been so so so long. Maar ik houd stand. Ik ben een sterke onafhankelijke vrouw. Excuses voor de ineens feministische wending van dit stukje tekst.